Basa Geulis Nu Hilap Dipaké

Di sakola, Mang Ajat guru basa Sunda sok haneut pisan ngajarkeun. Anjeunna salawasna negeskeun pentingna ngajaga basa indung. “Barudak, urang kudu reueus kana basa Sunda. Lamun lain urang, saha deui?” pokna bari neundeun papan tulis.

Isuk-isuk, kelas pinuh ku sora sumanget. Murid-murid balapan nyarita maké basa Sunda, milu kalibet dina diskusi. Tapi, barudak heran sorangan. Ari di luar kelas, guru-guru séjén taya nu maké basa Sunda. Malah di koridor, aya anu ceurik dibiluk-biluk sabab teu ngarti naon anu diomongkeun ku guru BP maké basa Inggris.

Tibalah waktu rapat guru. Mang Ajat ngalengkah asup ka rohangan. Di dinya geus aya Bu Wati, Pak Dirman, jeung sakabéh staf. Pak Kepsek nyaluyukeun dasi, tuluy mimiti nyarita:

“Oke guys, rapatna start now. But please remember the Sundanese language, ya.”

Mang Ajat ngajeblag. Sakabéh guru séjén nyarandeg, bongan euweuh nu enya-enya paham naon nu didongéngkeun. Aya nu sok-sok ngaganggu gado, aya nu ukur nyengir bari marengan sirah.

“Pak, naha teu maké basa Sunda wé? Naha kudu maké basa nu urang sorangan ogé taya nu ngarti?” ceuk Mang Ajat bari ngajukeun leungeun.

Pak Kepsek nyekel mikropon, lir cicing sakedapan. Tapi lajeng seuri, bari pok: “It’s for professionalism, Pak Ajat. You know?”

Barudak anu keur mopohokeun PR basa Sunda di kelas hareupeun rohangan rapat ukur seuri lir nyekel bebeneran. Basa geulis nu sok diwawar dina kelas, tapi hilap dipaké di kahirupan sapopoé.