Jaka Balik ka Lembur: Lacak Jejak Nu Hilap
Dina peuting nu tenang, lampu-lampu kota Jakarta nyorang Jaka balik ka imah kosan, leumpang laun bari sakapeung nafasna kadenge ngangeos. Dina sakabéh kahirupanana di kota, aya hiji kahadean nu tara hilap: bulan puasa di lembur. Teu karaos geus dalapan taun manéhna henteu mulang ka lembur, ka indung-bapana, ka budak leutikna nu kacida hayang dikadeudeuh deui.
Lemburna, Kaduhejo, lain lembur nu jauh pisan ti peradaban, tapi pinuh ku kahadean nu matak éra ditinggalkeun. Nu matak, waktu surat ti bapana nepi, haténa sakilat robah. “Jaka, urang sadayana ngantosan anjeun. Lebaran ayeuna, balikeun...”
Panonna rada kaca-kaca. Sakapeung hirup di kota, sagala kasibukan ngajieun manusa mopohokeun akar. Tapi ayeuna, waktuna balik, waktuna mulang.
Beus nu ditumpakan Jaka laju ngaliwatan kebon-kebon jeung leuweung nu mimiti meujeuhna caang bulan puasa. Angin leuleus nyorang awakna, matak keueung sabab nostalgia murilit.
Dina gang sempit lembur Kaduhejo, Jaka nyorang imah kolotna. Teu loba robah. Tangkal nangka di hareupeun imah masih kokoh, bangku kai di teras ogé masih keneh aya. Ukiran dina panto nu kungsi digores ku pisa nalika leutik kénéh, masih kénéh nembongkeun inisial: "J & A" – Jaka jeung sobat dalitna, Asep.
“Naha Asep aya di lembur, Mah?” Jaka nanya, bari nutupan leungeun indungna nu harita keur ngasuh seuneu di hawu.
Indungna katémbong rada dékasan, tapi henteu ngajawab langsung. Bari seuri leuleus, indungna ngan ukur ngomong, “Jaka, hampura…”
Haténa kacida panasaran. Tapi saurna sorangan, "Isukan waé naroskeun."
Isukna, Jaka nyorang sakabéh lembur, silaturahmi ka tatangga, ka baraya, jeung ka sobat-sobat baheula. Tapi, aya nu anéh… di unggal obrolan, jelema sok ngahuleng lamun Jaka nanyakeun Asep. “Kang Asep? Anjeun henteu acan nguping?”
Haténa rada neken. "Naon nu kudu diuningakeun?"
Dina peuting ka-dua di lembur, Jaka kapanggih jeung sobat budak leutikna nu séjén, Ujang. Bari rada teu enakeun, Ujang ngajak leumpang ka sisi walungan, tempat budak leutik maranéhna sok lalajo lauk.
“Jaka, anjeun apal naon nu kajadian ka Kang Asep?” ceuk Ujang, suarana leuleus, siga anu sieun.
Jaka ngareungeu, haténa jadi kacugak.
“Asep geus lila leungit…”
Leungeun Jaka ngageter, haténa lir direureuhkeun ku kaéra jeung kaduhung.
“Saparantos anjeun angkat ka kota, Kang Asep sok ngaharep-harep. Anjeun mah kedah apal, anjeunna nu paling nyaah ka anjeun. Tapi saprak anjeun henteu uih-uwih, anjeunna sakapeung jadi asing. Dugi ka hiji poé, anjeunna angkat sorangan ka kota… teu acan aya nu terang deui.”
Jaka noléh ka langit, matak kahadean nu hilap kacida. Nu tadina mulang ka lembur keur mapay nostalgia, ayeuna jadi mapay sesa-sesa kahariwang.
Dina lebaran poé kahiji, Jaka nangtung di gigireun bapana nu katingali rada sepuh. "Bapa, hampura…" ngan éta nu tiasa dikedalkeun.
Bapana némpokeun leungeun ka taktakna, "Jaka, hirup téh ulah kabawa ku waktu. Indung-bapa téh moal nyalahkeun, tapi paluruh sobat, sabab sakitu getih sarua ngamalir."
Haténa panasaran, lir hayang manggihan tapak Asep di kota. Manéhna siap, manéhna bakal néangan sobat dalitna deui.
Teu aya nu hilap dina waktu, tapi waktu bisa ngajieun manusa mopohokeun. Saperti Jaka, nu lila ngumbara, tapi antukna sadar yén akar hirupna aya di lembur.
Sanaos kaduhung, masih aya kasempetan pikeun mulangkeun nu leungit. Ku haté nu pinuh kahadean, Jaka ngajieun kahadean anyar: milari Asep, milari bagéan haténa nu geus lami tinggal di hiji sudut kota.
Internal Link: Anjeun tiasa maca deui kahadean jeung nostalgia lembur dina carita séjén ngeunaan Kang Ruli.
Eksternal Link: Kanggo referensi carita inspiratif séjénna, tiasa didugikeun ka sumber ieu.