Jalan-jalan ka Taman Baca
Poé éta, panonpoé nyorang di langit sakitu caangna. Angin ngahiliwir leuleus, mawa seungit jukut nu anyar kakapaian. Dina hiji kampung nu angger, aya sakumpulan barudak nu keur bangun kabagjaan. Maranéhna rék jalan-jalan ka taman baca nu kakara diadegkeun di lembur.
“Mang, urang indit ayeuna atuh!” ceuk Ujang, nu geus teu sabar.
Mang Dudung, nu biasa ngurus taman baca, nyengir bari ngalungkeun konci gembok ka kantongna. “Urang ka dinya ku jalan santai wé, ulah siga nu kaburu kawin.”
Jalan ka taman baca téh sabenerna henteu jauh, tapi sakabéh budak ras inget nalika tempat éta mah heubeulna ukur kebon kosong nu pinuh ku ilalang. Harita mah dijieun tempat ulin barudak keur maénkeun tarumpah tarajé jeung ucing-ucingan. Tapi ayeuna? Ayeuna geus jadi tempat nu leuwih alus, tempat nu ngeusi pangaweruh.
Sanggeus sababaraha menit, datang ka taman baca. Gedongna henteu gede, tapi beuratmosfir. Rak-rak buku ngajajar rapih, dipinuhan ku macem-macem bacaan. Aya buku carita, buku élmu pangaweruh, nepi ka buku nu teu kaduga, sapertos “Kumaha Cara Jadi Sultan Bari Teu Nyicingan Sawah”.
Ujang jeung babaturanana ngarumpul. Unggal urang milih buku nu dipikaresep. Iteung maca buku dongéng, si Asep melong majalah nu pinuh ku gambar mobil, sedengkeun Ujang mah neundeun buku dina méja bari ngomong: “Naha di dieu teu aya buku ngeunaan kahirupan maling nu tobat?”
Mang Dudung melong, tuluy seuri. “Naha urang sok mikir nu anéh?”
“Supaya kahirupan leuwih pikaseurieun, Mang.” Ujang nyengir.
Tengah poe, taman baca rame ku sora. Aya nu serius maca, aya nu baca bari garuk-garuk sirah, aya nu ukur melong gambar. Aya ogé si Odang, nu ti tadi ukur ngajedog bari ngalamun.
“Odang, naha teu maca?” tanya Mang Dudung.
Si Odang nyeredet. “Abdi henteu tiasa maca, Mang.”
Sadaya sareureuh, tuluy melong ka si Odang. Mang Dudung ukur nyengir, tuluy nyandak hiji buku jeung linggih gigireunana. “Mun teu bisa maca sorangan, urang maca babarengan.”
Harita, sadayana sadar. Taman baca lain ukur tempat buku disimpen, tapi tempat kabagjaan bisa dibagi. Tempat nu ngajadikeun unggal jalma bisa pangarti, sanajan henteu sagalana bisa dibaca ku soca, tapi bisa karaos ku haté.
😆📖