Di tengah leuweung leutik nu napak di sisi lembur Cigaluh, aya hiji jambatan kai nu geus lila dianggo ku warga. Jembatan eta, nu katelah "Jembatan Cigagak," mangrupakeun jalan utama nu nyambungkeun lembur ka pasar di seberang walungan. Nu matak, unggal isuk jeung burit, aya bae nu ngalangkung, boh barudak sakola boh kolot nu bade dagang. Tapi, di balik katenangan eta jambatan, aya hiji carita anu jarang diungkabkeun.
Nu jadi palaku utama dina carita ieu nyaeta Ujang, saurang pamuda nu hirupna sederhana. Ujang jalma nu rajin, resep mantuan batur, sarta kacida hormatna ka kolot. Anjeunna sok ngalalajoan embahna nu tos sepuh, bari usaha leutik ngajual hasil tani ka pasar.
Tapi, aya hiji kaanehan nu mindeng karasa ku Ujang. Saban peuting, nalika manehna nyorang Jembatan Cigagak, sok aya sora leuleus kawas jalmi nu murengked. Teu sakadar eta, dina sababaraha kali, Ujang ningali aya sosok awéwé make kabaya bodas nangtung di gigir jambatan.
Teu lila, kasasaha lembur mimiti nyaritakeun kaanehan eta. Aya nu nyebut eta awéwé mangrupa arwah nu can tenang, aya oge nu percaya yen eta ngan ukur kalangkang imajinasi.
Dina hiji peuting, nalika hujan rintik-rintik, Ujang nu rék balik ti pasar ngarasakeun hawa anu tiis jeung sepi. Nalika nepi ka tengah jambatan, dadakan angin ngagelebug, nyurupkeun kaen nu disanghareupanana. Teu lila, sora awéwé nyaring ngagerem, "Ujang… tulung abdi..."
Manah Ujang ngadadak nyaring, tapi anjeunna henteu lumpat. Sabalikna, Ujang ngadek jeung nyoba nyanghareupan. Geus kitu, sésa cahaya bulan nyorot ka hiji bayangan awéwé nu nangtung. Awakna siga transparan, tapi sorot panonna sedih.
"Saha anjeun?" tanya Ujang, sora na pinuh ku kahariwang.
"Abdi… teh Rukmini. Mangsa kapungkur, abdi… ditalipak di ieu tempat..."
Ujang ngadenge carita nu matak ngagegerkeun. Rukmini nyaéta mojang lembur nu ngaleungit sababaraha dasawarsa katukang, cenah dirérétan ku lalaki jahat teras dihaja diséépkeun di walungan. Ti harita, rohana henteu pernah tenang.
Ngadéngé éta carita, Ujang mutuskeun pikeun nyaritakeun ka sesepuh lembur. Kalayan bantosan tokoh sepuh jeung para warga, diayakeun doa bareng di Jembatan Cigagak. Rukmini didadarkeun, diperedihkeun sangkan rohana bisa tenang. Dina peuting harita, angin leuleus ngalayang, jeung ti saprak harita, sora misterius di jambatan henteu kantos kadenge deui.
Ti harita, Jembatan Cigagak henteu deui jadi tempat nu matak sieun. Warga bisa balik dagang jeung sakola kalayan tenang. Ujang neundeun kajadian éta salaku pangalaman berharga, yen salawasna, aya hal-hal nu teu bisa dipedar ku akal, tapi tiasa dipangnyaho ku rasa.
