Juragan Tajir, Hutang Teu Dibayar
Juragan Tajir, Hutang Teu Dibayar
Di lembur Cibitung, aya saurang juragan beunghar, sebut wé Juragan Maman. Imahna jangkung, garasi pinuh ku mobil anyar, sapatu jeung jam tanganana ganti unggal minggu. Mun leumpang ka pasar, pasti sok mawa bedil duit, nyékrak neundeun di jok motor satemenna wé da henteu cukup di saku.
Tapi, aya hiji hal anu matak anéh. Sanajan beunghar, Juragan Maman kawentar panghilapna mun geus nyanghareupan hutang.
Pak Udin, tukang dagang di pasar, pernah nginjeumkeun juragan éta sakilo beras jeung dua kilo daging sawaktu aya pesta di imahna. Béda jeung batur séjén nu mayar tunai, Juragan Maman saukur ngomong:
“Pak Udin, tuluy heula, énjing geura mayar!”
Isukna, Pak Udin ngadeukeutan. “Hapunten, Juragan, abdi hoyong narik hutang kemis kamari.”
Juragan Maman ngagereleng. “Waduh, abdi hilap, bisi can dibayar?” pokna, bari nyarieun beungeut rada reuwas, padahal manehna nu nyutat sorangan.
Teu ukur Pak Udin. Mang Kosim, nu sakali mangsuhkeun duit sabaraha rébu pikeun baéla ngalarapkeun kanopi imah Juragan, meunang giliran kieu kénéh. Waktu ditagih, Maman nyengir bari nepuk tarang.
“Astagfirullah, abdi hilap, bisi can dibayar?”
Lila-lila, sakabéh warga lembur apal kana kabiasaan ieu. Beuki loba nu éra da kabéh jalma di lembur geus boga sebutan pikeun éta kaayaan: “Beunghar ku harta, miskin ku haté.”
Nepi ka hiji poé, juragan kénging balaka. Mobil anyar-anyar kabeungkeut ku tukang bank. Di pasar, teu aya deui nu rék méré hutang.
Di hiji pojok warung, Mang Kosim ngan ukur seuri. “Meureun ayeuna ge, manéhna bakal émut. Ngan sanajan émut, taya nu daék percaya deui.”