Si Dadang nu Sok Nyengir

Di hiji lembur, aya saurang lalaki nu kacida resepeun nyengir. Ngaran anjeunna Dadang, tapi di lembur mah leuwih dipikawanoh jadi Dadang Nyengir. Tara aya poé nu leungit tanpa nyengirna nu gede siga di sablonan odol.

Poé éta, Dadang Nyengir asup ka taman baca nu anyar diadegkeun di lembur. Manéhna ngadon lengkah gagah, make jas rapih siga rék jadi gubernur, padahal ngan rék maca majalah bekas.

Di jero taman baca, barudak keur husu maca. Iteung ngareungeuh buku carita, si Ujang melong majalah otomotif, sedengkeun Asep mah ningali gambar sate sapi dina buku masakan bari nguseup. Dadang Nyengir datang jeung tampilan nu mencorong, sorana ngaguruh:

"Weuh, rame ieu tempat! Bacaan loba, ilmu ngajebrog!"

Sadayana melong, aya nu ngahuleng, aya nu seuri, aya ogé nu sieun.

Si Iteung nyodongkeun korsi: "Mang, linggih heula, maca buku atuh."

Tapi Dadang Nyengir kalah tolah-toleh, ningalian rak buku siga nu keur milih batu akik. "Kumaha atuh, aya buku nu ngajarkeun nyengir nu bener?"

Barudak garo-garo sirah. Si Ujang nyeletuk: "Atuh ari Mang mah geus profésional nyengir!"

Dadang Nyengir nyekel hiji buku ngeunaan psikologi. Mukana dijieun serius, padahal hulu ngan disinghareupan kana gambar. Teu lila, manehna ngetehan ka sadaya nu aya di taman baca:

"Jadi jelema kudu resep maca! Ulah kalah ka leuwih sering nyapirkeun hal nu teu perlu! Anjeun maca ayeuna, hirup anjeun bakal langkung caang..."

Nu aya di taman baca geus mimiti ngahuleng. "Mang, urang mah teu nyapirkeun nanaon, ti tadi ogé keur maca, nu loba nyarita mah Mang sorangan."

Dadang Nyengir eureun sakeudeung. Tuluy seuri deui! "Hahahaha! Da bener! Abdi mah nyengir wé, da hirup téh ulah teuing dipikir beurat-beurat!"

Barudak ngajeblag. "Hade atuh, Mang. Tapi cobian sakali-kali nyengir bari teu ribut..."

Ti harita, Dadang Nyengir tetep nyengir, tapi ayeuna rada leuleus. Taman baca téh tetep tempat pikeun maca, sanajan sakapeung aya nu datang ngan saukur nyengir! 😆📖